moje bety

Przy ulicy Zacisze mieszkał duży pies, był za siatką ale zawsze się go bałam,

a on zawsze się na mnie darł.

Kiedyś mu powiedziałam: wiesz, że psy żyją krócej od człowieka?

Miniesz.

Od kilku tygodni już go nie ma.

Tylko ja jak pies Pawłowa - cała się spinam pod tym płotem.

Miałam kiedyś niedobrego szefa, też ujadał na mnie jak pies.

Chciałam odejść, ale lubiłam tę pracę.

Zobaczymy kto kogo przeczeka skurwysynie.

Minął jak ten pies.

Jeśli siedzisz nad rzeką wystarczająco długo, ciała twoich wrogów spłyną z nurtem.

w którym roku trzeba się urodzić
a w którym umrzeć
żeby całe życie przeżyć w pokoju
a wojny znać tylko z filmów i podręczników

moja malutka babciu Delaro
z warkoczykiem wokół głowy
dokąd cię wygonili
już cię nie znajdę w tym życiu

czy w każdej pracy każdy choć raz zostaje obity kijem
po całym ciele
i nie ma siły dojść do łóżka z bólu?
i dlaczego to człowieka boli i dotyka, skoro to praca, a nie on sam?
I czy w jakiejś pracy nie ma kija?
Z pobicia mieszam litery, na chwilę zapominam kim jestem o godzinie 19.25
nie wiem w którą stronę.

dziś minął rok od twojej śmierci
nie pamiętałam że to dziś, ale włączyłam radio i pomyślałam lubiłbyś tę piosenkę
od kiedy zaczęłam używać trybu przypuszczającego dla ciebie miły?
co ze mną zrobił rok bólu i straty?
bez ciebie jest dużo ciszy
w pracy zrobiłam trzy kroki w tył, a wtedy po moich bokach zaczęły wypuszczać pędy
staram się je pielęgnować
przez te pół roku taka byłam szczęśliwa
czy o tym wiedziałeś

co zrobić z sercem, które myśli, że ma 21 lat?
jak wypuścić je na świat, na taki jaki jest i powiedzieć mu - to tutaj doszedłoś?
jak mu zdradzić kolejność umierania która już nastąpiła
blask serca oświetla drogę

gdybym miała wielki parasol, trampolinę, spadochron, kamizelkę i spiżarnię - czy byłabym mniejszym tchórzem?
Gdy patrzę wstecz na tyle lat zgubionych, boję się stracić więcej.
Choć ta utrata to są złudzenia. Tak samo jak niezgubione lata są złudzeniami.
Po prostu lecieć w kosmos, wylądować na innej planecie i tam zacząć inne życie, może z kosmitami.
Pić to czego nie powinnam, spać tyle ile nie powinnam, wyciągać swoje flaki przez oczy i usta, rzygać z wyczerpania, w skafanderku kosmity. Oto moje małe marzenie, które nie daje mi żyć.

użalam się nad małą dziewczynką, którą byłam
i jej współczuję
i opłakuję jej dzieciństwo
i zastanawiam się jak sobie z tym poradziła
z pożarami
z rzygami dorosłych
ze spaniem w wysokiej trawie wśród jaskrów
z zapachem jeziora kiedy próbowała zasypiać.
I ile nocy spędziła na parapecie w knajpie wpatrzona w oszronione gałązki na szybie.
I wiem, że nie miała żadnych marzeń, ani jednego.

nie poradzę sobie z tym milionem przedmiotów, które do mnie należą. 

bywa, że trzymają mnie przy życiu, kiedy nadchodzi ta, o której wszyscy wiedzą, że zabiła - to myślę, że jeszcze nie, jeszcze nie teraz, muszę coś przecież najpierw zrobić z tymi śmieciami.

do życia potrzebuję ośmiu kilogramów w walizce.

brakuje mi odwagi.

miłość
jak wypalone piętno na krowie

w grucie rzeczy to nie wiem, które z chwil utrzymają mnie kiedyś przy życiu.

które uznam za znaczące, albo które mnie zbudują. Dzisiaj moje ciało było tutaj, w mokrej mgle, nisko lecących aeroplanach, przycupnęło na malutkim krzesełku pierwszaków i głowę oparło na rękach. Jadło pigwy, cieszyło się mrozem na twarzy.

a moja dusza cały dzień płynęła promem do Bellagio. Nie wiem co tam robiła.

utkana z lęków cała
i taka jest moja materia
biorę bez szemrania
oto ja
patrzcie
jak się boję

po drugim pogrzebie.
chciałabym, żeby wszawica wróciła do mojej szkoły
i żebym znów myślała, że to epidemia
i średniowiecze.

śmierć jest jakby umarł jeden z gatunków drzew - nie byle jaki - jakby zniknęły nagle wszystkie brzozy.
będę żyła dalej, nasłuchiwała szumu liści, ale to będzie życie bez brzóz.
może kiedyś nawet zapomnę, że istniały.
i natknę się na kawałek białej kory zasuszonej w książce, próbując odgadnąć swój smutek.

A może jednak jestem wiedźmą.
Przecież już wiele lat temu zobaczyłam kto kogo porzuci.
A kiedy poznałam go pół roku temu - poznałam też lęk, że nie będzie żył wiecznie.
Kto miał odejść odszedł.
A kto miał umrzeć umarł wczoraj.

powrót okruchów pamięci
witajcie łzy

Kiedyś odeszłam, bo chciałam mieć pracę za którą da się zamknąć drzwi.
Taką która nie będzie ze mną w łóżku z kochankami.
Taką która ma godziny. Żeby w przedpokoju zdjąć z siebie poczucie winy i powinności.
Teraz mogę zamykać drzwi.
Dopycham wszystkie ludzkie nieszczęścia nogą, zakluczam, wychodzę.
Nie zanoszę do domu nawet świsteczka z jakimkolwiek nazwiskiem,
wokół nich wibrują aury nieszczęść.
Ale chciałabym mieć pracę, której można dotknąć.
Dręczy mnie to już jakiś czas.

nie wiem jak to wyjaśnić 

ale wczoraj musiałam pożegnać jeden z pokoi w mojej duszy, w którym lubiłam przesiadywać. 

Prawda jest taka, że tyle samo co na wierzchu - łącznie z kosmosem - mam też pod spodem, i tam też toczy się życie. 

Od wczoraj tęsknię za tym pokojem w duszy, którego przecież nigdy nie było. 

Tęsknotę za czymś, czego nigdy nie było, znają chyba tylko dzieci przed pierwszą  miłością?

Karmię się cichą muzyką

Ale za długo na tym nie pożyję, więc wybieram się teraz do lidla,

bo w domu nie ma już nawet soli. 

Obym umiała trafić do komputera po tej wyprawie, dajboże. 

No tak, ci co siedzieli za dużo w środku nie wiedzieli, że na wierzchu było trzech króli i wszystko zamknięte. 

Ale wieczór był mokry lepki bezludny, trudno było uwierzyć, że to prawdziwe życie, to był raczej powojenny film.

Gdy mogę już w końcu zostać sama,
prowadzimy rozmowy, słuchamy razem Debussy'ego, rozstawiam kwiaty w wazonach,
palą mnie policzki, leżę w pościeli słuchając fortepianu z drugiego pokoju,
płaczę w tych rozmowach, zapisuję wszystko co ważne,
czytam na głos tandetne książki udając, że to wielka literatura,
ciągle wszystko opowiadam od nowa i od nowa,
pozwalam się dotykać,
siedzimy w fotelach nic nie mówiąc godzinami czując jak ciało odpuszcza,
a potem dzwoni telefon z pracy, warczę, mówię, że nie, fukam, wiem, że więcej się nie odważy zadzwonić w moje święte dni,
w których wącham piwonie w środku zimy.

Na plaży Agiannis żyją dwie małe dziewczynki z mamą.
Mieszkają pomiędzy konarami skarłowaciałych cedrów.
Wokół nich murek z płaskich kamieni.
Dach ze spłowiałej chusty.
Na gałązkach widzą bibułkowe lampiony solarne,
wieczorem jasne kule fruną w ciemnościach.

Dziewczynki mają 5 i 6 lat.
Są bardzo drobne, zawsze nagie, czarno opalone.
Włosy zupełnie białe od słońca, skundlone.
Widuję je codziennie przechodząc przez ich plażę do sklepu.
Albo żeby umyć głowę szlauchem pod sklepem.
Albo kiedy przychodzę na ich plażę poleżeć w falach.
Agiannis jest płytka, łagodna i rozłożysta.

Dziewczynki pływają, budują z piasku, szpiegują obce psy,
opłakują zgubiony naszyjnik z muszelek.
Czasem śpią zmęczone na gołym piasku.
Ich naga matka głaszcze je wtedy po głowie.

Młodsza jest łobuzem. Chciałaby skakać ze skarpy, pływać w sztormie.
Sypie piaskiem do nieba.
Dzika koza kri-kri ukradła im ręcznik.
Przyszedł dziki kotek.
Fala zjadła zamek z piasku.
Ludziki z kamieni.
Poszukiwanie złota.
Jak żyje się dalej z takimi wspomnieniami?
Z takiego dzieciństwa nie powstaje przecież zwykły człowiek.
Dorosłe kobiety z aurą pełną słońca.